De herfstkleuren vervagen, Koning winter doet zijn intree

Lovely Arrowtown, op een boogscheut van Queenstown, lachte het kleurrijke, gezellige Arrowtown ons toe. De herfst in al zijn pracht was alomtegenwoordig.

We reden door Skippers Canyon. Een peperdure tocht met een jetboat was ook mogelijk maar we rijden liever zelf, zo dicht bij de afgrond op een veel te smal wegje, als je tegenliggers tegenkomt mag je achteruit beginnen rijden, spannend...

Wanaka, Queenstowns kleine broertje, iets meer relaxed, we vonden hier al meer onze draai. We kampeerden 2 nachten gezellig aan het meer. Veel spookten we niet uit, genieten van de omgeving was ruimschoots voldoende. Ons bezoek aan de Rob Roy Glacier viel letterlijk in het water. Tijd om aan de We(s)tkust te denken, alwaar het heel veel regent...

We reden via Haast pass van Wanaka naar Haast uiteraard. De gateway naar de West Coast. Het regende niet toen we aankwamen maar daar kwam snel verandering in. We kampeerden meteen op het strand, zalig slapen met de rollende golven op de achtergrond. Na zoveel bergen en meren, tijd voor beach!

De volgende dag reden we naar Jacksons Bay maar namen een afslag voordien en belandden in Martyrs saddle om de Red hills te bewonderen. 20 km absolute wildernis, geen huis, geen mens kwamen we onderweg tegen maar op het einde van deze desolate weg stond een boerderij. Geen bordje `einde beschaving`, van dergelijk leven in de wildernis kunnen wij enkel dromen. De red hills verscholen zich eerst achter een dik pak wolken maar lichtten gelukkig af en toe een tipje van hun sluier. De ideale lunchstop. We besloten niet veel verder meer te rijden en ons kamp te installeren.We bakten zowaar pannenkoeken. Een kampvuur marcheerde niet, het is dan ook de WET coast.

Jacksons Bay, gekend voor crayfish maar de resto was gesloten. Nu hadden we onze zinnen op seafood gezet, dan maar zeeslakken verzamelen en zelf een poging op wulloksen wagen. Het is een pasta met tomatensaus en zeeslakken geworden, met een slaatje van chinese waterkers die langs de weg groeide. Een perfect zomers menuutje die opnieuw in het water viel. Gevloekt om die verdomde slakken uit hun huis te pulken. Maar gaat niet, bestaat niet, er is geen enkele aan Etienne zijn nieuwe Leatherman ontsnapt. Na dergelijke inspanning, smaakt alles des te meer.

Van de regen in de drup reden we verder noordwaarts met de hoop op beter weer. We startten vol goeie moed aan de Haast-Paringa cattle track. Een 3daagse wandeling, maar kwamen na de eerste nacht op onze stappen terug. Opnieuw veel te veel regen. Het pad was getransformeerd in een modderige beek, leuk is anders. Ook de Copland track lieten we voorbij gaan wegens aanhoudende regen, dan maar de gletsjers proberen.

We kampeerden aan Gillespies beach, alwaar men vroeger goud zocht. Een beetje van een ghost town geworden.

Fox glacier kun je net als Franz Josef glacier op allerhande prijzige manieren bezichtigen. Wij kozen naar de lookout te wandelen. We hoefden niet perse per heli op de gletsjer gedropt te worden.

Bij Franz Josef deden we een intensievere 5 uurse klim om naast de gletsjer op een berg te staan. Prachtig maar bijtend koud.

We doken de Whitebait regio in en deden de Hari hari coastal track. Een vroegere pack track die nu dienst doet als dagwandeling en een favoriet bij Whitebait vissers. De jacht op kleine visjes die als noordzeegarnalen smaken. Hier een echte delicatesse. Spijtig genoeg niet het seizoen voor de vangst. Niet getreurd, ze worden geimporteerd uit Indonesie en zijn diepvries te koop in de supermarkt. Niet helemaal het echte werk maar we konden toch even proeven.

Hokitika alwaar onze reisplannen een nieuwe wending namen. We besloten even op internet te gaan en al eens naar vluchten te zoeken. Nu bleek dat alles in juli en augustus gaande van NZ naar Europa redelijk vol zat of heel duur was. De Olympische spelen gooien roet in onze plannen. Allen daarheen, zo luidt het hier blijkbaar. We boekten 18/06 vluchten naar Bangkok en zetten onze auto te koop, het duurt nog wel even voor we die verkocht krijgen.

`s Anderendaags reden we, onder lichte tijdsdruk nu, naar Arthurs pass. Net op het punt een wandeling te starten, krijgen we telefoon van een Frans koppel, net aangekomen in Christchurch, willen onze auto kopen. Wat nu? Hier hadden we niet op gerekend. We zoeken uit wat het ons kost om een campertje te huren en concluderen dat we best onze auto verkopen. Voor 1000 dollar gekocht, voor 1500 verkocht. We stammen duidelijk van commercanten. We reden naar Christchurch voor 2 dagen. Ruilden onze auto voor de centen, en huurden een Hippie camper voor 500 dollar. Nu kunnen we de rest van onze trip zorgeloos verderzetten. We verliezen geen tijd meer met de verkoop van een auto. Het afscheid van onze vertrouwde Jitse viel ons echter zwaar. Hoe een mens zich aan een auto hechten kan. Hij was dan ook veel meer dan een auto, onze thuis geweest voor 3 maanden. Een trouwe bondgenoot in al onze voorbije avonturen.

Nu zitten we gezellig aan ons tafeltje in de camper, een stukje meer luxe, ruimte maar een deftige pan zijn ze in de uitrusting vergeten, we kunnen nog geen deftig ei bakken. Porseleinen borden en tassen, hoe halen ze het in hun hoofd een camper hiermee uit te rusten? Een put in de weg en een hoop gekletter...

Na 2 dagen Christchurch vluchtten we opnieuw de bergen van Arthurs pass in. Ditmaal met een flowery van. We klommen naar Bealey hut, er lag zelfs sneeuw genoeg voor een sneeuwman, en mijmerden op de bergkom over onze trouwe Jitse. Een hoofdstuk afgesloten, de tijd gaat alweer veel te snel.

Onderweg van Arthurs pass naar de westkust zagen we hoe een 40tal Keas een bulldozer aan het demonteren waren. Kea, de ondernemende bergpapegaai, verzot op rubber en metaal. De spatborden van onze camper stonden ook op hun menu, tijd om te vluchten.

Naar de pancake rocks van Punakaiki. Wetenschappers kunnen ze niet echt verklaren maar ontkennen kun je ze niet. Het pad overspoeld met toeristenparfum, de wandeling duurde gelukkig maar 15 minuten.

Via Westport reden we naar Karamea, stopten onderweg aan het historisch mijnstadje Denniston. Harde tijden waren het.

Karamea alwaar de Heaphy track begint/eindigt. We kampeerden aan een zalig stukje strand en maakten bruschetta aan het kampvuur. We werden vergezeld door menig Weka (een kruising tussen een kip en een eend), die graag een hapje wilden meeeten.

We bezochten Oparara Basin, waar mooie kalksteengrotten verstopt zitten in het regenwoud. Lugubere spinnen wonen in deze grotten.

Via de Buller gorge reden we richting Nelson lakes NP. Waar we vandaag de Robert Ridge track en Speargrass track beeindigden. We wandelden 3 uur in de gietende regen en slaagden er nadien niet in een wasmachine en een droogkast te vinden. Een zorg voor morgen, tijd om te rusten na een intensieve 2daagse wandeling...