Vaarwel Koning Winter, how`s it going Bumibol?

Motueka, waar we eindelijk een wassalon vonden. Commercant Etienne verkletste er onze fietskleren. We zeulen ze lang genoeg nodeloos mee. Het zal er niet meer van komen. Zeker niet in Thailand.

Met onze Hippie camper kwamen we volledig tot ons recht in Hippy Motueka. Een gezellige zondagsmarkt en Etienne zijn eerste sunday roast. Lekker sappig lamsvlees met gebakken aardappeltjes en seizoensgroentjes en een grote vaas bier. Veel typischer kan het hier niet.

Golden Bay en Farewell Spit. Een rustige, uitnodigende zee (niet gemakkelijk te vinden in NZ). Jammer dat het te koud is om te zwemmen. Het verlangen naar de tropen wordt hoe langer hoe groter. De top van Farewell spit is natuurlijk enkel te bereiken via betaling via een groepstoer. Een kleine wandeling maken en rechtsomkeer dus. Deze streek moet in de zomer fantastisch zijn, nu voelt het hier leeg aan.

De Cobb Valley, temidden Kahurangi national park. Anderhalf uur via kronkelende gravel roads om vlak naast een hutje te parkeren. Hier hoef je zelfs naar de hut niet te wandelen. We maakten gretig gebruik van de houtstoof in de hut en legden de matrassen bij het stoofke, stukken beter dan die koude Hippie. We trokken nog 2 dagen te voet door de vallei, we hadden het hele nationale park voor ons alleen, zo leek het toch. De hut in de vallei was voorzien van een gasfornuis en een glasraam deur bij het toilet. Waar halen ze het? Op de meest afgelegen, moeilijk te bereiken plaatsen staan de meest fenomenale hutten.

Onze stop in Nelson was hoofdzakelijk om de visitor information te bezoeken en vast te stellen dat daar weinig te doen is en broodnodig internetten. En daar is de regen weer...

We bereikten de Marlborough sounds en besloten een dagtrip met de Pelorus Mail boat door de Pelorus sound te maken. Een dagje postbode spelen. Velen die in de sounds wonen hebben enkel toegang tot hun huis via het water. De postbode geraakt er niet met zijn fiets, tenzij een waterfiets, dat is nog eens een idee. De Pedalo mail boat... :-)

Enfin, deze mensen krijgen 1 x per week bezoek van de postboot en staan gretig aan de pier op hun pakjes te wachten voorzien van chocolade cake of koekjes voor hun postbode. Ze zijn allemaal grotendeels zelf voorziend. Genereren hun eigen elektriciteit op verschillende manieren, hebben hun moestuin en hun dieren lopen. Een bewoner heeft een waterval in zijn tuin en deze gebruikt hij om elektriciteit mee op te wekken. Al zijn materiaal werkt op waterkracht. Hij woont er alleen, onderhoudt zijn prachtige grote tuin alleen, onderhoudt zijn zeiljacht alleen en hij is 85 jaar! Hij ziet er zeker 20 jaar jonger uit. Om de paar weken zeilt hij naar Picton om tijd met zijn vrouw door te brengen die in het rusthuis in Picton verblijft. Straffe kerel. Zo willen wij ook wel oud worden.

Onderweg met de boot werden we uiteraard vergezeld van grote groepen Dusky Dolfijnen, zij mogen aan geen enkele trip ontbreken. We voeren door mossel farms en vernamen spijtig genoeg pas achteraf dat iedereen recht heeft om dagelijks 50 mossels uit de farm te plukken omdat die mossels eigenlijk niemand zijn eigendom zijn. 50 van die kanjers krijg je nooit op. We kochten ons nadien toch een kilootje in de supermarkt, voor 3 dollar kun je niet sukkelen. We kampeerden voor de deur van de YHA hostel gezien we weggejaagd waren van ons panoramisch plekje, een boete van 200 dollar pp. hing ons wederom boven het hoofd. De YHA had een gezellig houtvuur, we klaagden zeker niet. En een grote pot voor onze mossels! Mmmmmmmmm...

We verkenden de sounds nog even verder per auto, voor zover dat mogelijk was en bereikten Picton. Hier vertrekt de ferry naar het noord eiland maar dat zal een later verhaal worden. We aten Fish `n chips en slenterden door de gezellige haven. We namen de mooie kustroute naar Blenheim om opnieuw voor de regen in de bib te schuilen.

Via Lake Grassmere, waar men zout ontgint, reden we naar Kaikoura. Klaar voor de walvisjacht. We schreven ons in om de volgende dag een boottocht op zoek naar walvissen te doen en wandelden rond het schiereiland. Zeehonden in overvloed, je moet opletten dat je er niet over valt/rijdt. Ze zien er schattig uit maar grommen als een leeuw en zijn verrassend snel (vraag maar aan Etienne). De walvisjacht ging niet door wegens een overvloed aan zonneschijn, de walvis zou zich kunnen verbranden en er waren niet genoeg golven. Dit herhaalde zich 3 dagen lang. De docu in het infocentrum was informatief en gratis. Je moet het positief bekijken. Dan maar geen walvissen, misschien vinden we een ijsbeer in Hanmer Springs? Dat leek al even plausibel als blijvende sneeuw in de bergen want ja de regen spoelde de sneeuw weg.

Na Hanmer Springs belden we nog eens naar Kaikoura waar hoge golven en veel wind nog steeds de boot aan wal hielden.

Via de kust reden we voorbij Christchurch om Akaroa nogmaals te bezoeken. Waar ik bijna 5 maanden geleden ziek van onze zelfgeplukte mossels lag te maffen in de auto. Toen scheen de zon en zag alles er een stuk uitnodigender uit. Gelukkig is er een bib (gratis internet) en een cinema. We zagen Trishna en vertoefden voor een 2tal uur in India (Rajasthan en Bombay). We wasten er onze Hippie, ontvingen het blijde nieuws dat Etienne zijn plooicaravan in Dentergem popelend staat te wachten om samen met hem en Jitse en opa het Europees avontuur in te duiken.

Vandaag is het zondag. Ditmaal geen sunday roast maar onze restjes verslinden in de luchthaven van Christchurch. We sloten onze reis quasi af zoals we hem begonnen waren. We aten Fish `n Chips in Lyttelton, de beste die we op het Z eiland gevonden hebben. Even leek de Hippie nog niet op stal te willen en startte hij niet. We konden hem gelukkig in gang duwen. Om 15 uur gaven we de sleutels af bij Apollo rentals en kregen het goeie nieuws dat we de volledige waarborg terug krijgen, OEF! Het sterretje in het raam hebben ze niet gezien.

Vandaag regent het niet en spenderen we een gezellige zondagnamiddag en nacht in de luchthaven. Wachtend op onze vlucht naar Sydney en vervolgens naar Bangkok... Een nieuw hoofdstuk. Wordt het Birma, Indonesie, Vietnam, Filippijnen, we zijn er nog niet uit, we moeten toch een beetje rekening houden met de monsoon.

Sawasdee Bumibol!