Nog steeds geen vis gevangen...

Etienne heeft nog steeds geen vis gevangen. Het zal wel aan de hengel liggen. We hebben ons de voorbije weken dan ook in onze hobby, het trampen, verdiept. We reden richting Hollyford maar beslisten, waarschijnlijk door de vele regen, de wandeling niet te starten. Op naar de Greenstone-Caples. We kochten ons een backcountry hut pas, geldig voor 6 maanden. Daarmee kunnen we in alle backcountry hutjes slapen en hoeven we niet telkens ticketjes van 5 $ mee te sleuren. Er zijn ontelbaar veel van deze hutjes verspreid over dit land, we halen de prijs van de kaart er snel weer uit. Buiten het hoogseizoen kunnen we zelfs Great Walks doen met deze pas. Als het weer meezit tenminste. Het ziet ernaar uit een goede nazomer en herfst te worden, hebben wij weer chance zeg.

De Greenstone-Caples is een 4-5 daagse wandeling door de Greenstone en Caples valleien. We vertrokken van de Divide, ook het startpunt van de fameuze Routeburn track. We klommen over Mc Kellar saddle richting upper Caples hut. Deze eerste dag duurde een stuk langer dan verwacht, 8 uur klimmen, door rivieren waden en tussen boomwortels strompelen. Echt afzien dus. Onze wandelschoenen hebben intussen hun beste tijd gezien en hun grip verloren, ieder steentje op het pad voelen we pijnlijk. Een loodzware rugzak met eten voor 5 dagen maakt het er niet makkelijker op. Over het zadel van McKellar liepen we tussen besneeuwde bergtoppen, het was het hele gezeul meer dan waard. Upper Caples hut was een beetje een tegenvaller. Een overspoeling van muizen en een groep luidruchtige tiener Australiers met een begeleider die ze maar hun zin liet doen. Bovendien was de jongen die naast ons lag te slapen een die hard snurker. We deden geen oog dicht. Die gast zal nooit aan een lief geraken. De stampen die hij `s nachts van Tientje kreeg mochten niet baten.

Gezien we weinig geslapen hadden en de voorbije dag een zware wandeling was, besloten we dag 2 maar liefst 9 uur door te trekken. We hadden eigenlijk niet verwacht dat het zo ver zou zijn. We sloegen Mid Caples hut over en liepen door tot Greenstone hut. De Australiers verlieten de vallei gelukkig en wandelden niet mee naar de Greenstone. De hut was muisvrij en er waren maar 4 andere wandelaars. Een welverdiende rust kwam ons tegemoet. De volgende dag zou een kortere, gemakkelijkere wandeling van een 6tal uur zijn. Door de weiden met immense koeiendrollen. Ze schijten hier groter dan bij ons. Hier en daar wat drassige stukken, zonder veel klimmen, zalig.

McKellar hut was nagelnieuw, rustig, niet veel wandelaars en een zeer sympathieke hut warden (huisbewaarder), Brian. Hij stuurde ons `s namiddags nog de berg achter de hut op. Het was maar 2 uur klimmen naar de top. Gewoon het pad volgen tot voorbij de boomlijn. Klimmen was het zeker, en je optrekken aan de bomen. We volgden eigenlijk het pad dat het water van de top naar beneden gemaakt had. Afzien! Wat een geluk dat we de rugzak niet meehadden. Zoals gewoonlijk was het de pijniging meer dan waard. We werden beloond met een fenomenaal zicht over de omliggende bergkammen. We hebben niet in de Hollyford vallei gewandeld maar we hebben ze wel vanop grote hoogte gezien, hiervoor betalen sommigen veel geld om met een sportvliegtuigje of helicopter op dergelijke berg gedropt te worden. En dan missen ze natuurlijk nog die mooie wandeling.

Als 2 blokken vielen we nadien in slaap, moe maar voldaan.

De laatste dag was op het gemakske, een 5tal uur terug naar onze Jitse. Van daaruit reden we voor de laatste keer naar onze vertrouwde Queens Reach. Het was moeilijk afscheid nemen.

We sloten het Te Anau hoofdstuk af en reden richting Queenstown om Tientje de Fergburger te laten proeven en de Rees-Dart track te doen.

De Fergburger blijft verslavend lekker. We aten er ondertussen al 3...

Queenstown is iets te chique voor ons. Een beetje een snobistisch sfeertje en alweer die grote zonnebrillen. Helemaal in de trend van deze stad kocht ik mijn eerste Italiaanse laarsjes. In het zachtste leer, een perfecte pas. Ideale hiking boots dus (echte bergbotinen). Met onze oude schoenen zien we de lange wandelingen niet meer zitten en hier zijn het Paas solden dus Etienne schraapte eveneens in de portemonnee en schafte zich ook nieuwe boots aan.

Tijd om ons nieuwe schoeisel te testen, ideale test, de Rees-Dart track. Een 5-daagse wandeling van de Rees vallei, voorbij de Dart gletsjer naar de Dart vallei. We hadden 5 dagen prachtig weer, heel uitzonderlijk voor dit  land. We zagen af en genoten, lieten onze dagelijkse noodlesoepjes en mueslirepen smaken en wilden daar eigenlijk nooit meer weg. We stonden naast de gletsjer, klommen tot de Cascade saddle, adembenemend!

Na deze 5-daagse legertraining dachten we het rustig aan te doen met een 3-daagse historische wandeling door Whakaari reserve. We hadden beter het foldertje goed gelezen voor we vertrokken want van uitbollen was geen sprake.

Dag 1: 4 uur onophoudelijk klimmen. Doordat we platte batterij hadden met Jitse waren we pas `s namiddags gestart. We hebben ons nog moeten haasten om voor het donker de eerste hut te bereiken. De Heather Jock hut uit de jaren `40, gerestaureerd weliswaar. Een stuk terug in de tijd van de scheelite mijnen. Een soort mineraal die vooral tijdens de wereldoorlogen veel geld opbracht. Het werd gebruikt om staal te harden. Onmisbaar in de toenmalige wapenindustrie. We volgden de hele wandeling het pad die werd afgelegd door de paardenkarren die grote zakken scheelite beneden de berg zeulden. Tot 28 x per dag gingen ze de berg op en af. Geen idee hoe ze dat volhielden. We zijn na 1 x naar boven klimmen al bekaf.

Het hutje bevatte 3 bedden, een oud historisch fornuisje en een tafeltje. Het zicht door het kleine raampje was niet te beschrijven. Het was er lekker koud want het waaide dwars door de muren. Gelukkig hadden we thee en warme choco mee.

Dag 2 was een stuk afdalen in de vallei om vervolgens opnieuw een 3-tal uur intensief te klimmen. Mijn benen en vooral knieen wilden niet meer.  Ik was van plan terug te keren tot we het bordje zagen waarop stond dat de hut nog 2 minuten wandelen was. Dat zou nog wel lukken. Deze hut bevatte 5 bedden, we hadden hem opnieuw voor ons alleen. Hij was niet zo historisch als de vorige maar wel een stuk beter geisoleerd. Vanop het toilet hadden we een schitterend zicht want de deur was afgebroken.

Etienne deed `s namiddags de nodige herstellingen aan de rugzak en `s avonds losten we probleem Dentergem op. Ja we hadden gsm ontvangst boven op die berg. Waarvoor dank aan lieve Karin en Berry en zijn vader. We hopen ons een hoop rusteloze nachten te kunnen besparen vanaf nu.

De laatste dag van de wandeling was vooral heel steil afdalen en proberen te genieten van het uitzicht zonder onze benen te breken.

Nu zijn we opnieuw in Queenstown want het is Karin haar 60ste verjaardag en we zouden graag skypen om haar geplande verrassing te kunnen zien.

Happy Birthday Karin!!! Vele zoenen en knuffels van ons xxx...