Mijn zoektocht naar rust

Een 10daagse retraite in een Buddhistisch klooster leek de ideale manier om er op mijn eentje opnieuw in te komen. Luidruchtige reizigers was ik al een tijdje zat, ik heb het eigenlijk nooit voor die egoistische soort gehad. Reizigers die met niets of niemand rekening houden en die denken omdat ze op reis zijn, dat alles geoorloofd is.

Tijdens de retraite mocht er niet gesproken worden dus de ultieme rust stond me te wachten.

Ik kwam omstreeks 4u30 `s morgens aan kmp 135 op de snelweg aan. Daar zou zich Suan Mokkh bevinden, in het pikkedonker moeilijk uit te maken. Ik diende me naar de overkant te begeven volgens de buschauffeur. Daar was inderdaad een poort die uitgaf op een soort park. Links was een gebouwtje waarin in Anya aantrof. Ze was er ongeveer 2 uur eerder gedropt en had al doodsangsten uitgestaan. Nog nooit alleen op reis geweest, net afgestudeerd in Rusland, een paar dagen Bangkok om vervolgens in het holst van de nacht aan een of ander park gedropt te worden. Ze had er de laatste 2 uur in het gezelschap van schorpioenen vertoefd, ze had zich waarschijnlijk ander gezelschap voorgesteld. Ze was ontzettend blij me te zien.

Samen bekeken we een plattegrond die aan de muur hing en constateerden dat we eigenlijk aan de andere kant van de snelweg moesten zijn. Onderweg daarnaartoe kwamen we een Duitser tegen.

Aan de overkant troffen we, aan het einde van een weg van een 2tal km ( nog steeds in het pikkedonker trouwens) , een keuken en een eetzaal aan. Men was al bezig met de voorbereidingen van het ontbijt. We mochten in de eetzaal wachten.

Omstreeks 7-8 uur begonnen de meesten toe te komen.  We kregen allemaal formulieren om in te vullen en een boekje met de regels van de retraite om te lezen. We konden nog steeds vertrekken als we dat wilden. Ik vulde mijn formulier in en wachtte in de rij om een gesprek met de non aan te gaan. Ze stelde wat vragen waarom ik hier was en klaar was kees. 2000 baht aan de balie betalen, computer, gsm, fototoestel en alle andere stoorzenders afgeven. Klaar voor het ontbijt. Ik had sinds de vorige avond niets meer gegeten. Ik had nochtans noedels meegebracht op de bus maar die was ik stomweg vergeten. Tijdens de namiddag mochten we het klooster verlaten indien we dat wilden om eventueel nog eens op internet en zo te gaan. Om 17 uur moest iedereen terug in de eetzaal zijn.

We werden naar onze kamer geleid en mochten ons settelen. Ik koos ervoor om een tukje te doen op mijn bamboematje en mijn houten kussen. Niet meteen echt comfortabel maar slapen deed ik toch. Om 16u werd ik voor het eerst gewekt door de gong.  Dat geluid zou een constante worden doorheen de retraite.

We kregen een rondleiding door het domein. Verschillende meditatiehallen, slaapzalen voor de heren, slaapzalen voor de dames, de eetzaal, 2 kunstmatig aangelegde meren waarvan de ene een eilandje in het midden had. Ze noemden het Nirvana… En er was ook een natuurlijke hot spring die we dagelijks mochten gebruiken. Ik heb me er nooit kunnen toe bewegen om in die hitte in een warmwaterbron te zitten weken.

Om 17 uur kregen we uitleg over het verloop van de retraite, daarna avondeten en daarna naar de kamers en voor het eerst stilte. Niet meer spreken voor de komende 10 dagen. Zalig, geen gekwebbel meer!

De eerste dag vlogen we er al volledig in. We werden gewekt om 4 uur door de gong. Om 4u30 ten laatste moesten we in de meditatiehal zijn. Dan volgde een voorlezing van 15 minuten. Vervolgens uitleg over hoe we moesten mediteren door op onze ademhaling te letten. Je geest proberen vrij maken van alle gedachten door concentratie op je ademhaling. Je volgt de weg van je adem door je mond, keel, luchtpijp, longen, en terug naar buiten. In het begin wil je geest zich daarop concentreren maar dat word je snel beu. Je geest begint te driften en het wordt een strijd om je te concentreren. De zotste gedachten komen in je hoofd. De geest is zeer creatief en na 31 jaar heb je heel wat stof tot nadenken, geloof me. Dingen die ik meende compleet vergeten te zijn, keerden zeer duidelijk terug. Verdringen kan niet meer, ondergaan moet je.

Na de eerste meditatie volgde anderhalf uur yoga. Zalig na het verkrampte zitten in kleermakerszit. Dit tijdens de zonsopgang aan de rand van het meer. Je zou van minder spiritueel worden.

Na de yoga volgde meditatie. Daarna om 8 uur eindelijk ontbijt. Daarna vrij tot 10 uur. Ik was toe aan rust maar velen krijgen dan het idee om luid met deuren te slaan in de slaapzalen en natuurlijk de was met de hand in emmers beginnen doen. “Ik mag niet spreken maar ik zal toch op een andere manier lawaai maken”. Les 1 in buddhisme: mindfulness oftewel anderen en je omgeving indachtig zijn. Iets wat de meesten nog niet gesnapt hadden en in de 10 komende dagen tot mijn grote ergernis ook niet zouden snappen. Telloze hints en opmerkingen van de begeleiders waren vruchteloos. Zelfs de berichten die op het notitiebord genoteerd werden, bleven genegeerd… Dit zou mijn strijd worden de komende dagen. Mijn geest niet laten driften naar de ergernis die anderen creeerden. Want ook `loving kindness`  is deel van het buddhisme. Of de anderen liefhebben en inzien dat niemand perfect is en iedereen zijn eigen strijd in het leven voert. Vooral niet in de slachtofferrol kruipen.

Na de rust was er wandelmeditatie en zitmeditatie tot 12u30, de lunchpauze. De laatste maaltijd van de dag. Daarna rust tot 14u30. De rust was ook de periode waarin men zijn dagelijkse chores of taken diende uit te voeren. Mijn taak was de afvoer van de waterbekkens uitvegen zodat ze niet verstopt geraakten.

Vervolgens Dhamma talk van de monnikken. Er was 1 Engelse monnik residerend, hij was heel inspirerend en beter  te begrijpen dan de Thaise monniken.

Daarna natuurlijk zitmeditatie en wandelmeditatie. Om 17 uur gingen we chanten (liederen in Pali (een oude taal, ouder dan sanskriet, zingen over de leer van Buddha). Een bijna hypnotiserend effect heeft het op den duur. Daarna warme chocolademelkpauze om vervolgens opnieuw te kunnen rusten of in de warmwaterbronnen gaan weken.

Om 19 uur werden we opnieuw gewekt door de gong om opnieuw te mediteren om daarna voldaan in ons bedje te kruipen. Om 4 uur zou de gong weer klinken.

Deze routine duurde 8 dagen. De 9de dag was er enkel ontbijt, geen dhammatalk, enkel intensief mediteren op eigen tempo, bikkelhard. Dag 10 was hetzelfde als de eerste dagen met als uitzondering dat iedereen op het einde van de dag kon speechen voor de groep. We waren met een 6o a 80tal mensen, denk ik, ik heb ze nooit geteld. Ook ik deed een speech  die opmerkelijk natuurlijk kwam ondanks de zenuwen. Iedereen leek recht uit het hart te spreken.

Het was een enorm verrijkende ervaring. Ik heb allerlei emoties doorstaan en heb `s nachts liggen snotteren in mijn bed om alle grauwelijke herinneringen die bleven de kop opsteken. Er was niemand om mee te praten. Je stond er alleen voor, jij en je geest. Straffe kadee.  Je proberen realiseren dat er geen zelf, ik, mij is in het buddhisme, dat is een illusie …

De derde dag ben ik erin geslaagd om te bereiken wat je verondersteld wordt te bereiken tijdens meditatie. Een zalig gevoel van innerlijke rust, uiterst heldere, geconcentreerde geest. Een glimlach komt automatisch op je mond. Daarna voelde ik me natuurlijk schitterend en heb ik de komende week geworsteld met de frustratie dat ik dat punt niet meer kon bereiken omdat ik er te veel op gefocust was. Ik heb het toch eens mogen proeven. Op dat moment wilde ik non worden en voor altijd in het klooster blijven. Dat moment was van korte duur. Ik begrijp nu wat monniken en nonnen in het klooster zoeken. De versmachtende maatschappij ontvluchten en een heel andere discipline volgen. Niet toegeven aan goestjes en realistisch zijn. Zelfs het eten dienen ze zonder genot te verorberen. Je moet je realiseren dat je eet om je lichaam in leven te houden, enkel uit noodzaak. Al helemaal niet gemakkelijk met de lekkere Thaise kost.

In harmonie met de natuur leven. Geen kwaad aan dieren doen, zelfs geen mug doodslaan. Ook een hele opgave aan de rand van dat meer…

Op het einde van dag 10 werd de stilte verbroken na de speech. Wat een irritant gekwetter.

Dag 11 werden we een laatste maal gewekt door de gong. Ontbijt, inpakken en vertrekken. Nog een rondleiding in het klooster aan de overkant.  Holderdebolder een vlucht naar Bali samen met Anya boeken. Verschillende bussen richting Phuket op om daarna het vliegtuig op te stappen. Ik moest namelijk `s anderendaags het land uit zijn want mijn visum verviel. We werden er meteen weer ingesmeten. Al waren we daar helemaal niet klaar voor na die 10 dagen.

Op weg naar Bali, Party central…