Kalimantan, Planet of the Apes

land waar orang en orang utan ooit in harmonie samenleefden.
Gezien de bossen met rasse schreden verdwijnen, zo ook de harmonie.

Hier heeft het Westers Virus ferm huis gehouden. Hebzucht heerst!
Ontbossing voor sateliet tv, gsm, nieuwe bromfiets.
De eens zo gerespecteerde bosmens (orang utan) wordt vermoord, verkocht of in het beste geval naar rehabilitatie centra gebracht.

Kutai National Park, officieel Taman Nasional, officieus bron van olie, Merantihout en omringd door koolmijnen.
In handen van Pertamina (verloren ziel?), de Indonesische oliemaatschappij. De koolmijnen zijn in handen van jawel Amerika en Australie. Hebben zij dan niets uit hun verleden geleerd??? Dan maar de long van de wereld om zeep helpen?

Hier bus ik, op wegen aangelegd voor de ontbossing, door wat in een niet zo ver verleden ondoordringbare jungle was.
Ik zie mijnen, houtzagerijen, lege vlaktes. Dit alles zal binnenkort vervangen worden door palmplantages want ook hiermee is grof geld te verdienen.

Heel toepasselijk begint The End-The Doors op mijn mp3-speler te spelen, gevolgd door `How am I supposed to live without air`. Ik kan mijn tranen nauwelijks bedwingen.

Plastiek wordt overal op straat, door deuren en vensters van bussen gegooid. Vroeg of laat zal iemand wel een vuurtje stoken zeker? Intriest ben ik!

Maar Kalimantan is ook positief. Er zijn nog goeie mensen. De Dayak bvb, weigeren te verwesteren. Leven nog van wat de jungle te bieden heeft.
Sungai Binting bvb of Mr. In in Batu Barat. Deze zielen geven me hoop.
Ik neem het de Indonesiers ook niet kwalijk. Ook zij zijn slachtoffers van hun corrupte regering.
Om politieagent te worden moet je een bom geld betalen want eens je het bent ontvang je smeergeld alom.

De mensen hier zijn arm en moeten hard werken voor hun dagelijkse porties rijst. Ze willen enkel een beter leven, wat kan hun die paar bomen schelen?
Er staan er toch genoeg?
Geschoold zijn ze nauwelijks. School kost bakken geld dus maar gaan werken van je 14e.

Dringend tijd dat hier ingegrepen wordt. Het is aan ons om deze mensen te tonen waarin al deze hebzucht resulteert. Hier ligt ook onze verantwoordelijkheid.
Ze zijn ontzettend leergierig dus er is hoop!

We moeten niet alleen de orang utan van de mens redden, ook de orang, de mens, moet van zichzelf gered worden.

Eindelijk heb ik het gevoel richting in mijn leven gevonden te hebben. De enige troost die ik zie om me over deze wantoestanden heen te zetten, is studeren.
Ik wil biologie/ecologie bestuderen om nadien deze mensen te informeren. Overal wordt me gevraagd Engelse les te komen geven. Wel, les biologie kan ook in het Engels.
Leergierig als ze zijn, zie ik mijn kans hen respect voor de natuur met de paplepel in te geven.

Misschien kan ik enkele jaren in Australie studeren? Geen betere plaats, me dunkt, om ecosystemen te bestuderen. Ergens rond Brisbane, dan kan ik tijdens het weekend of vakanties op de horsestud gaan werken.
Terug in Belgie zal ik er werk van maken. Niet te veel feesten, ophouden met roken (weeral) en vooral veel sparen. Hoe meer ik spaar, hoe sneller ik mijn droom waar kan maken.

Hopelijk kan ik deze instelling, eens terug in Belgie, behouden.

Wordt vervolgd...