Kalimantan, going Wild!

Van Kuching reisden we met de bus naar Pontianak. Waar helaas niets te beleven valt. We namen dan ook meteen de boot naar Ketapang.
Al stukken beter, de uitvalsbasis voor Gunung Palung National Park.
We reisden naar Batu Barat, daar werden we hartelijk ontvangen door Mister In en gezin. Hij sprak geen engels maar had een hart van goud.
We sliepen bij hen op de vloer. Hij leidde ons door het park met zijn kano. Hij is een van de weinige mensen die erin slaagt zijn jeugdig enthousiasme te bewaren.
Nog steeds wordt hij bijna euforisch bij het zien van een makaak. Zelfs ik doe dat niet meer.

We spotten geen Orang Utans maar wel slangen en genoten van een prachtige omgeving. We proefden van het authentieke leven. In Batu Barat wordt immers nog geleefd zonder
elektriciteit. Koken op houtvuur, eten bij kaarslicht, met de kippen op stok. Back to basics! Volledig fan van Mr. In.

Na dit pure stukje Kalimantan vlogen we van Ketapang naar Pangkalan Bun. Om van hieruit Tanjung Puting NP te verkennen. Een zeer mooie `scenic flight`, by the way.
We reden naar Kumai en hopten diezelfde dag nog op de Klotok (traditionele boten). We voeren 2 dagen de Sungai Puting rivier af. `s Namiddags werden we beloond
met honderden Proboscis monkeys, overal langs de rivier. Ik dacht dat ik mijn deel in Bako gehad had maar dit overtrof alle verwachtingen.

Krokodillen hebben we niet gespot maar wel veel Hornbill birds en Kingfischers. Makaken vind je zoals gewoonlijk overal dus daar wordt niemand nog enthousiast over, behalve Mr. In dan.

We voeren naar Kamp Laeky. Het vroegere Orang Utan rehabilitatie centrum, dat nu verhuisd is naar Pangkalan Bun. `s Voormiddags deden we er een wandeling rond het kamp en troffen drie
semi-wilde gibbons aan, mijn favorietjes, superschattig! Meestal zijn gibbons heel schuw maar ditmaal gelukkig niet.

`s Namiddags de gebruikelijke Orang Utan feeding time, ditmaal kwamen ze wel heel dicht. Princess en haar baby kwamen vlak naast me zitten. Ze keek me recht in de ogen.
OK, ze zijn mensen gewoon maar ze leven wel in het wild. Kippevel!

Bij zonsondergang voeren we naar Kumai terug. `t Was net Kerstmis, alle bomen lichtten op van de vuurvliegjes.

Van Pangkalan Bun alweer een urenlange, zitvlakverdovende busrit naar Banjarmasin. Thuis van de beste floating market in ZO-Azie. 2 x raden wat we daar bezochten.

Onze volgende stop was Kandangan om van daaruit naar Loksado te reizen.
We verbleven er de eerste nacht in een longhouse bij Dayak (de eerste bewoners van Kalimantan). Geen moslims maar anemisten. Sinds lange tijd weer varkensvlees gegeten, smullen!

Hier leerden we Bronwyn en haar Balinese vriend Mandi kennen. Zij waren van plan de volgende dag richting Sungai Binting te wandelen. Dieper in Dayak territory.
Ik wilde natuurlijk mee. Met spijt in het hart afscheid moeten nemen van Yentl en Lienert, zij verlangden naar Pulau Derawan en kwamen tijd te kort.

De volgende dag dus richting Sungai Binting gewandeld, door mooie authentieke dorpjes, langs prachtige junglepaden en rivieren. Een vijftal uur later arriveerden we in S.B.
We troffen er de liefste, vrijgevigste mensen ooit aan. `s Avonds leerde ik de jongsten wat engels en dankbaar dat ze waren. Dat zijn nog gemotiveerde leerlingen.
Ze hebben hier wel een school maar de standaard van het lesgeven is ernaar.

Dag 2 namen ze ons mee naar hun Air Tarjung (waterval). Een van de mooiste totnutoe moet ik zeggen.

De tweede nacht werd ik geplaagd door buikkrampen en heel veel overgeven. De vrouwen dekten me toe en waakten over me. Wat een pure, oprechte mensen!
Ze zijn trouwens Hindu, ook hier weer varkensvlees dus.

Dag 3 vertrok ik, opnieuw tot mijn grote spijt. Ik moest ook aan mijn gezondheid denken.
Met buikkrampen en vermoedelijk koorts een lange bromfietsrit tegemoet, gevolgd door een al even ongemakkelijke busrit.
In Kandagang moest ik een vijftal uur op de bus wachten, ik voelde me echt ellendig. De lokale Ojekdrivers (bromfietstaxichauffeurs) bekommerden zich over me en lieten me op een bankje een paar uurtjes slapen.
Aan mijn bagage werd niet geraakt. Veel te eerlijk voor deze wereld, zijn ze.

Aangekomen in Balikpapan boekte ik een hotelkamertje en ik ben er de ganse dag bijna niet uitgekomen. `s Avonds kon ik al weer iets eten, het plaagje was voorbij.

In Balikpapan valt niets te zien dus `s anderendaags alweer onderweg ditmaal naar Sangatta. Mijn bestemming Kutai NP. Ik leerde er Idris kennen die mij `s anderendaags rondleidde door Kutai.
Hij beweerde gids te zijn maar bleek uiteindelijk vrachtwagenchauffeur. Ik mee die camion in, niet meteen mijn beste beslissing. Hij dacht eens te proberen met me.
Hem uiteindelijk aan zijn verstand kunnen brengen dat ik een `zogezegde vriend` heb in Belgie en dat we op trouwen staan. De enige oplossing voor lastige mannen hier. Hij heeft me verder met rust gelaten.

Het was al bij al een goeie ervaring. Hij heeft me getoond hoe het er achter de schermen aan toe gaat in Kalimantan. Hebzucht!

`s Namiddags stapte ik opgelucht de bus op richting Berau. Wat een helse rit, nog nooit zo veel putten in een weg gezien. Je kunt er beter naast gaan rijden.
Koppijn! 12 uur aan een stuk dooreengeschud.
Om 3 uur `s morgens in Berau toegekomen. De eigenaar van de bus stelde voor dat ik nog wat bij hem thuis zou slapen (getrouwd, 2 kinderen, te vertrouwen dus).
Ik sliep een drietal uur. Rond 7 uur ontbijt en hup alweer onderweg.
Met de taxi naar Tanjung Batu, vervolgens de speedboot naar Pulau Derawan. Hier hoopte ik Yentl en Lienert nog aan te treffen maar ze waren helaas vertrokken.

Me `s namiddags met een boekje op het strand geparkeerd. Een namiddag lekker niets doen, dacht ik. Je wordt er geen moment met rust gelaten. De ene na de andere lokale vrijgezel komt eens proberen.
Negeren helpt niet. Met je neus in je boek nog veel minder. Van de laatste ben ik gevlucht, hij begon gewoon met zichzelf te spelen! Amai, dacht ik, waar ben ik nu weer beland.
Kalimantan is niet bepaald geschikt voor een vrouw alleen. Gelukkig waren er nog andere toeristen.

De volgende dag ging ik met 3 jongens uit Tsjechie op snorkeltour. We stopten eerst op een eiland met in het midden een meer met stingless jellyfish. Zalig snorkelen, een compleet andere wereld.
Mijn eerste kwal aangeraakt. De volgende stop was snorkelen op een fenomenaal rif. Moray Eels, triggerfish, krabben, kreeften, ontelbare vissen.
De zee was te ruw om te duiken dus het is bij snorkelen gebleven. Het was jammer genoeg ook het seizoen voor de Manta Rays niet. Te veel wind, geen plankton, geen mantas...

Verder heb ik veel rond het eiland gesnorkeld. Gezwommen met meerdere zeeschildpadden. Onmogelijk om er hier geen te zien. Je ziet ze zelfs van op de pier. Zalig gevoel, even deel uit te maken van deze wereld.

Na 3 dagen kon ik met de Tcheque boys een speedboot delen rechtstreeks naar Tarakan. Een schitterend alternatief voor een lange busrit vanuit Berau. De zee was wel heel ruw maar we zijn er geraakt.

Van hieruit probeer ik ofwel mijn Indonesisch visum met een maand te verlengen ofwel trek ik even Malay Borneo in om daarna naar Sulawesi te vliegen, varen,...

Wordt vervolgd...

xxx