Plooiers in Christchurch

Eindelijk onze laatste nacht in Christchurch. We verbleven hier 5 dagen dik tegen onze goesting.

Eerst wat voorafging;

We vertrokken de 2de februari heel vroeg in de ochtend met een sympathieke camionchauffeur richting Paris-Orly. Die gast is zelfs speciaal een stuk omgereden om ons aan de luchthaven te droppen.

Na een 12tal uur vlucht hadden we nog niet genoeg van het reizen en trokken we meteen nog 7 uur met de trein door richting Singapore. We vonden daar een redelijk prijzige dorm waar we net naast de keuken/badplaats lagen. De ganse hostel werd quasi bewoond door zeer luidruchtige Koreanen (vermoed ik), ik kon hun taaltje niet begrijpen, niettegenstaande ze luid genoeg praatten. Tot 2 x toe per nacht nemen die gasten een lange douche en beginnen dan te midden de nacht hun haar te drogen (ook de mannen). Conclusie, Koreanen slapen zelden of nooit, allen daar NIET heen.

Wat bleef ons bij van Singapore, de decadentie, de extreme gebouwen. Marina bay Sands hotel bv met een cruiseschip als bovenverdieping. We zijn er in geslaagd gratis met de lift tot boven te gaan, wat een zi cht. Voor 400 a 500 dollar voor een nachtje, hebben we beslist in de hostel te blijven, voor dat geld namen we de Koreanen er graag bij.

Nog decadenter, ze bouwen er een voetbalveld op het water, we konden zien hoe ze de grasmatten op een plateau op het water uitrolden.

Door het shoppingcenter kun je met een soort gondeltje gevoerd worden over een artificieel riviertje, met een nog artificielere waterval. Ook ditmaal gepast.

Veel grote zonnebrillen, torenhoge dure hakken en louis vuiton sjakossen. Volledig ons ding dus zijn we zowaar 2 dagen gebleven. Niet voor herhaling vatbaar maar mssn een must do al is het maar om te degouteren van de dikke nekken.

De zeer veilige metro, overal wordt omgeroepen om zeker een melding te doen wanneer je iets verdachts ziet. Big Bro is zeker aan het meekijken.

De singaporezen daarentegen vallen super mee. Vriendelijk, beleefd, geinteresseerd. En de stad is uiteraard spik en span proper. Waarschijnlijk de enige stad in ZO-Azie (denk ik).

De bao, de lekkerste king size dim sum ooit. Amai, daar krijg je niet genoeg van en met 1 heb je genoeg.

Na het verorberen van een laatste bao, hebben we de bus richting Melakka (Maleisie) genomen. Een 5tal uur, goed te doen. Daar hadden we het geluk te midden een soort chinese nieuwjaarsvieringen te arriveren, met de nodige parades en drakenspelen. Leuk, gezellig. Melakka is bijna niet meer herkenbaar sinds ik er laatst was. Nog steeds mooi al doet het een beetje pretparkachtig aan, net als Singapore trouwens. Je voelt dat Maleisie, Singapore achterna holt. Het proper zijn hebben ze echter nog niet geleerd. Ook hier bleven we 2 dagen en genoten van het lekkere eten, het warme weer, de vriendelijkheid en de gezelligheid. Zoals het hoort in Maleisie ook hier een interview mogen geven aan studenten. Toen ze vroegen wat ik van Melakka vond en ik antwoordde dat het zeer mooi en gezellig is maar een beetje Themepark aandoet, werd het even stil. Vraag me af hoe dat in de klas besproken zal worden… Me and my big mouth.

Na Melakka de bus richting Kuala Lumpur genomen. Opnieuw in Oasis hostel beland zoals 3 jaar geleden. Het is er nog geen haar veranderd. De bao (hier Pau) genaamd was er spijtig genoeg niet te vreten. De noodlesoup daarentegen, yummie. Een nieuwe fan, Etienne, is geboren.

Wat troffen we in KL, Thaipussam 2012, nooit te vergeten. In de Batu Caves hielden de hindoes een jaarlijks festival van boetedoening. Ze steken zi chzelf volledig vol met haken waaraan limoenen of dergelijke bevestigd zijn of waaraan iemand anders loopt te trekken. Ze steken pijlen en toestanden door hun wangen, voorhoofd, tong, enz. Hierdoor geraken ze in trance en lopen ze beestachtig de 380 treden op richting batu caves. Gruwelijk. Gezien het hoofdzakelijk Indiers zijn, blijft er een heuse afvalberg achter. Dit moet je zeker eens youtuben, gruwel gerust mee. Dit alles uiteraard met de glimlach, al liepen wij er maar grauwtjes bij. We beslisten die dag de trappen niet te betreden samen met de miljoen bezoekers, we zouden zeker van ons stokje vallen. 2 dagen later was de afvalberg nog even groot maar de bezoekers minder talrijk. De stank daarentegen was er niet beter op geworden, Etienne begreep meteen vanwaar ik het geurtje haalde toen ik van Indie terug keerde. Ditmaal toch de trappen beklommen en zonder haken en toestanden is het evenzeer afzien in die hitte. Ook wij hebben boete gedaan. Leuk toch, bevrijd van alle zonden aan deze trip te kunnen beginnen.

De Petronas towers staan er nog steeds even leuk te wezen. Het park eromheen is een echte oase in de benauwelijke stad. Ditmaal ontdekten we het zwembad achterin het park. 3 jaar geleden heb ik dit niet gezien, geen idee of het er al was. Het deed alvast deugd aan de voetjes.

De notebook heeft de nodige herstellingen ondergaan in Low Yat plaza, meteen een illegaal kopietje van windows 7 laten installeren die nu natuurlijk voor problemen zorgt bij het skypen, de microfoon doet het niet meer. We werken aan een oplossing.

Leuk in KL is hoe ze de straatjes tussen de wolkenkrabbers toch gezellig kunnen maken, echte artiesten.

Met een beetje pijn in het hart Azie achter ons gelaten en opnieuw een vluchtje van een 10tal uur richting Christchurch genomen.

Bij aankomst geen hostel gevonden en een nachtje op de luchthaven doorgebracht. Niet getreurd, we hebben tijd. `s morgens omstreeks 8 uur twee plaatsjes gevonden in Kiwi backpackers waar we tot nu verbleven.

Meteen gestart met de zoektocht naar geschikte fietsten. We hielden dit 3 dagen vol, richtten uiteindelijk onze pijlen op een tandem, die ze uiteindelijk niet wilden verkopen. Huren daar beginnen we niet aan. Conclusie, voor 7000 dollar, dit is geen typefout, hebben we 2 nieuwe fietsen met de garantie dat ze hem voor de helft van de prijs terug kopen. 3500 dollar verlies dus. Of voor een 1000tal dollar hebben we 2 fietsen waar we steeds aan zullen moeten sleutelen. De wanhoop nabij, want hier valt echt geen zak te beleven, EN HET REGENT, wilden we bijna naar huis komen tot plots een blauw godsgeschenk ons oog vatte. Voor 1000 dollar hebben we niet minder dan een Subaru, bij gebrek aan een betaalbare Impreza, legacy gekocht, 4WD met power en tis een station wagon, we kunnen erin maffen. Om toch niet helemaal te plooien hebben we ervoor gezorgd dat de auto een trekhaak heeft en ook dakrails om mogelijks 2 fietsen mee te nemen, van zodra we deze minder prijzig of in betere toestand vinden. Mogelijks huren we er voor een paar dagen van zodra het beter weer is en de omgeving zich ertoe leidt. Door meerdere backpackers werd het fietsen ons afgeraden gezien de meesten hier denken dat ze rallypiloten zijn en ze er een sport van maken dronken rond te rijden. Als deze uitleg ons enigzins kan verschonen…

Een kleine anekdote: gisteren probeerden we een camper Van en heeft Etienne om het hoekje, na de belofte mij voor valentijn een auto te zoeken, een plets gezet. Ramp o ramp, nu durft hij niet meer rijden en ben ik gedoemd dat voor de rest van de trip te doen. Ik ben er niet goed van ;) Het was uiteindelijk maar een klein pletsje, de pinker kapot en een kras in mevrouw haar auto. Grote paniek bij het jonge koppeltje dat ons probeerde hun camper te verkopen, ze zijn ervan overtuigd dat ze in hun onrecht zijn en hun spaarrekening geplunderd zal worden. Ons gedacht is dat Etienne in zijn recht was. Mevrouw x stak links voorbij (men rijdt hier links dus dit mag niet) ook deed ze dit over de volle lijn terwijl Etienne links wou inslaan en naar links pinkte. We zijn eigenlijk zeker dat mevrouw x geen poot heeft om op te staan.

Verder is Christchurch triest om te aanschouwen. Het gezellige stadscentrum met het trammetje is niet meer. Red zone, je mag er zelfs niet meer in. Alles staat op instuiken en wordt geleidelijk aan afgebroken. Voor de backpacker op zoek naar werk een mekka voor bouwvakkers. De lokale mensen nemen alles gelukkig nog met de glimlach, daar kunnen wij nog veel van leren.

2morrow we hit the road, to be continued…

Vele groetjes,

Etienne en Kim