Sumatra, land of the genuine smiles!

Selamat Sore (goeie avond),

Tijd om een klein relaas over het lieftallige Sumatra samen te vatten! Mijn nieuwe Thailand. Het land van de echte, oprechte glimlach.
Variatie troef en dit voor uiterst voordelige prijzen.
Een nieuwe highlight in mijn lijst van avonturen.

Ik startte deze trip met een boottocht van Penang, een eiland ten oosten van Maleisie, tot Medan, de grootste stad van Sumatra, meteen ook de derde grootste stad van Indonesie.
Voor velen een cultuurschok, voor mij uiterst fascinerend. Sumatra is het bewijs van hoe men, nu althans, in harmonie kan samenleven.
Honderden verschillende volkeren met verschillende geloofsovertuigingen, vinden samen een joie de vivre. Niet tegenstaande het leven er uiterst hard is.
Hun rupia zijn niets waard. Je haalt er max 1.200 000 uit de automaat en dan heb je zo`n 75 euro op zak.

Vanuit Medan nam ik de nachtbus richting Banda Aceh, meteen het hol van de leeuw in. Ik werd vergezeld door Briony, Steve en Quinten, gelukkig maar. Het is er ontzetten moslim, bijgevolg ook ontzettend anders.
Benen en armen bedekken of de mannen kijken zich de ogen uit hun kop. Bijna niemand spreekt engels dus hoogtijd om Indonesisch te leren. Spreek jij geen Indonesisch?? Uh neen. Meteen een vragende blik, wat kom je hier dan zoeken?

Geteisterd door natuurrampen en burgeroorlog. De melkkoe van Java... Ik zou niet graag in hun schoenen staan. Toch blijven ze geduldig en vriendelijk. Daar kunnen wij als Westerling nog iets van leren.

De nachtbus was een avontuur op z`n eigen. Ze vliegen over de straten, de wet van de sterkste heerst dus voetgangers, brommers, auto`s, maak je uit de voeten! De claxon staat niet stil dus slapen op de bus, daar komt niets van in huis.
Iedereen rookt en iedereen presenteert je sigaretten dus ja, kimsan heeft het ook weer zitten. Ik heb me vooropgesteld binnen 2 weken weer te stoppen, laat ons hopen dat ik het een derde keer kan.

In Banda Aceh toegekomen en na een lekker ontbijt met Aceh koffie de ferry naar Pulau Weh genomen. Welcome to paradise!
Ik zou er maar een dag of 4 blijven maar heb er uiteindelijk een dag of 8 gesleten. Gedoken, brommerkes gehuurd, zeetje, zonnetje, boekje, kaarten spelen, backgammon leren spelen, ik wilde er niet meer weg.

Uiteindelijk samen met Briony verder getrokken. Aceh leent er zich niet voor alleen rond te trekken, als vrouw dan. Ben jij niet getrouwd, heb jij geen kinderen? Wat een mislukking als vrouw zeg! Toch blijven ze accepterend en begrijpen ze dat andere culturen
nu eenmaal andere gewoontes hebben. Een verademing na Thailand, hier willen ook de Oosterse mannen een westerse vrouw. Weliswaar niet voor de juiste redenen, dat lesje heb ik ondertussen wel geleerd.

Van Banda Aceh zijn we naar Takengon getrokken. We waren er de enige 2 toeristen dus kwam iedereen naar ons kijken natuurlijk. De kinderen zijn uiterst schattig. Hallo Mister (zo ver strekt hun engels, iedereen gelijk man of vrouw).
Takengon was voor mij het echte Aceh, onaangetast door toerisme. De mensen zijn nog puur. Je bent geen wandelend dollarteken.
Je krijgt meestal dezelfde prijs als de locals dus afbieden is bijna uit den boze.
We hadden het geluk er de zaterdag te zijn en `s morgens naar de markt te kunnen. Vis, vlees, groenten, fruit, kleren en heel veel mensen die met je op de foto willen. Je zou bijna schrik krijgen om je camera uit te halen. Hey mister, picture!
De foto`s spreken voor zich.

De volgende stop was Blankejeren, beter gezegd het dorpje Keda, voor een jungletrek met Mr Yali en Nasir in Gunung Leuser National Park. Op zoek naar Orang Utans en gibbons. We hebben spijtig genoeg maar 1 Orang Utan van ver gespot. Ze hadden het precies niet voor ons.
Maar de gibbons maakten deze teleurstelling meer dan goed. Schitterende wezens. Hun geluid door de jungle, zalig!
We hadden ook het genoegen een dode waterbuffel en wat verse tijgerkak te spotten. Ze zijn er wel degelijk, gelukkig hebben ze het niet voor mensen.
Ik was al blij dat hij zich aan die buffel tegoed gedaan had, voor een tijdje geen honger meer...

Van Keda trokken we naar Berastagi. Ook meteen het einde van ons Aceh avontuur, tijd om Noord-Sumatra te verkennen. We liepen er de Bask boys tegen het lijf. We hadden hen leren kennen in Pulau Weh. Benat en Gaizka, separatist in hart en nieren. Fantastische jongens.
Ik kreeg van hen een boek in het Spaans cadeau voor mijn verjaardag. Wat extra stimulans om wat meer spaans te leren.

Samen met Briony deed ik de marktjes en beklom ik de Sibayak vulkaan. Een 2tal uur ferm klimmen, gevold door een intense afdaling. Zweten en puffen en vloeken dat ik weer verkocht ben aan die strontsigaretten!

Volgende ontdekking Danau Toba, het grootste meer in ZO-Azie met in het midden een eiland. Prachtig! Hier had men de eerste full moon partys en werd duchtig met magic muschrooms geexperimenteerd. Alle trekkers van de 90-er jaren zijn na alle toestanden gevlucht en spijtig genoeg niet meer teruggekeerd.
Het eiland puilt uit van de lege guesthouses, hotels, winkeltjes, restaurants. Geen idee hoe deze mensen overleven. Misschien rentenieren ze nog op hun grote inkomsten uit de 90-er jaren...
Hier vierde ik mijn verjaardag. De bende van Pulau Weh had zich hier weer verzameld en ze kwamen zowaar met een verjaardagstaart aanzetten, chocolade met kaarsen en al. Mooi, mooi,mooi. Vrienden voor het leven, hoop ik.

Na lake Toba begon het tijd te worden richting Padang te trekken. Het Sumatraverhaaltje zit er bijna op. Je krijgt maar 30 dagen visa, waarvan je een groot deel op bussen slijt, toch als je het een en ander wil zien.
Ik maakte een tussenstop in Bukit Tingi, een gezellig stadje. Ook hier kwam ik Steve en Juha tegen, ex Pulau-Wehers. Steve was een beetje ziekjes de deed ik met Juha een 2daagse brommertrip naar lake Maninjau. Mooier en gezelliger nog dan Toba.
Een beetje veel regen op de heenweg waardoor ik op mijn bek gegaan ben. De weg staat bekend om z`n 44 gevaarlijk haarspeldbochten en zo in de 22ste bocht sprong een jong gastje uit het struikgewas. Ik dacht dat er iets gebeurd was en trapte op de rem. Falicant gevloerd dus.
Mijn benen zijn gildig blauw en de brommer had ook wat deuken. Dat werd gelukkig voor een prikje gerepareerd. En wonder boven wonder, ik had gelukkig mijn helm aan.

Gisteren ben ik van Padang naar Kuala Lumpur gevlogen. Alweer een intriest afscheid. Gelukkig stelde ik `s avonds vast dat ik de dorm deelde met een Bruggeling! Kleine wereld hier in Azie...
Morgen ga ik Melaka verkennen en 5 juli vlieg ik van KL naar Kuching in Malay Borneo. Daar vindt tussen 10 en 12 juli een rainforest festival plaats. Een deel van de ex-Pulau Wehers gaan er ook heen dus dat wordt een leuke reunie.

Zoals steeds beloof ik jullie later meer nieuws.

Bedankt trouwens voor jullie verjaardagswensen!

Superknuffels en tot ...

xxxx