Terug op het vaste ei-land

Er valt niets te beleven in Bluff en Invercargill. Geen stopplaats voor een zondag maar we zullen het er toch mee moeten doen want met dit reservewiel komen we niet ver. We rijden voorbij de bib en constateren dat ook deze gesloten is. Bij tankstations is meestal een garage voor kleine herstellingen maar op zondag zitten ze zonder mechanieker. Etienne wilde al voorstellen om de herstelling zelf te doen. Verder zoeken of wachten tot morgen? We cruisden nog even verder en om het hoekje zit een workshop die zondagvoormiddag open is, het is 11u30, oef net op tijd. Een 2dehandsband is uitstekend, ietsje te groot maar who cares? Ze zijn hier niet zo kieskeurig als bij ons.

Pak `n Save, vergelijkbaar met colruyt, blijkt ook open op zondag. Voorraad aanvullen en wegwezen!

Daar het onophoudelijk regent, rijden we verder dan verwacht en sluiten de dag af in Te waewae lagoon. We plannen de volgende dag in Tuatapere de Hump Ridge Track te boeken. Mis poes, die track blijkt niet door docs (department of conservation) beheerd te worden en kost 130 dollar pp. voor 2 overnachtingen in luxe lodges. Wij willen een hutje of kamperen, hebben geen kamer met ontbijt nodig. Voor 10 dollar kun je zelfs een warme douche bijboeken in een van die lodges. Dat is er, voor ons althans, compleet over. Warme maaltijden zijn ook mogelijk, je hoeft dus eigenlijk niets mee te nemen, enkel wandelen. We laten het voor wat het is en zoeken een andere wandeling.

Lake Hauroko, wat een mens er niet voor over heeft om het thuisfront een prachtige foto te bezorgen. We klimmen naar de lookout, in de regen, lekker glad dat pad. Een tweetal uur later bereiken we uitgeput de top maar oh wat een zicht! We krijgen er zelfs een regenboog boven het meer bij. Dit lijkt ons al beter dan de Hump Ridge track. Lomp zoals ik ben, val ik tijdens mijn uitleg tegen Etienne dat hij moet voorzichtig zijn, vlak op mijn achterwerk. Met als resultaat een blauwe rechterbil. Ik zal nog een tijdje aan deze wandeling herinnerd worden.

Via Lake Hauroko belanden we in Dean Forest. Een kleine wandeling leidt ons langs 1000 jaar oude Totara bomen. Daar word je even stil van. We kunnen het ook niet laten ze eens aan te raken. Ze zien er nog goed uit voor hun leeftijd. Het eeuwig leven zit hem in het rustig leven, had ik het niet gedacht? In het gezelschap van deze oudjes spenderen we de nacht.

De meren bevallen ons, volgende stop Lake Monowai. Gelukkig een minder spectaculaire beklimming naar de lookout. Mooi maar het vorige was beter. Er zitten hier ook weer ontelbaar veel hongerige zandvliegen. Rusten die beestjes nooit? Van zodra je stil staat of zit zwermen ze rond je, geen ontkomen aan. We kamperen wijselijk iets verder van het water.

Op de terugweg van dit meer merken we een turnoff via Borland Road. Dit staat niet in onze reisgids beschreven (de beste plaatsjes meestal niet). Die weg werd in de jaren 70 speciaal voorzien voor het overbrengen van de elektriciteit opgewekt in Lake Manapouri naar het zuiden (Bluff en Invercargill). In het begin van de weg, die ze aanraden enkel met 4WD te doen, hebben we even geluk zeg, storen we ons even aan de vele hoogspanningskabels die even later in het niets verdwijnen naast de imposante bergpieken van de Hunter Mountains. We stoppen aan de Borland Saddle en beklimmen MT Burn. Opnieuw een ferme beklimming om jullie thuis te laten mee genieten. Misschien tijd om sponsering te vragen? :-) Beech forest overgroeid met talrijke mossoorten. Het is net een sprookje. Voorbij de boslijn alpenweiden met kleine witte bloemetjes en als kers op de taart, kleine meren op de toppen. Niet verwonderlijk dat Lord of the Rings een kaskraker geworden is, zulke decors! Veel trucage zullen ze voor de omgeving niet nodig gehad hebben. Hooguit wat hoogspanningskabels inkleden.

De Kepler track is ons volgende agendapuntje dus rijden we naar Manapouri en Te Anau. Ergens tussen de 2 settelen we voor de nacht en krijgen `s morgens voor het eerst bezoek van docs. Je mag hier niet kamperen, wanneer we je auto opnieuw ergens zien op een plaats waar je niet mag staan is dit een boete van 200 dollar pp., slik. We krijgen een foldertje met alle campings in de regio waaronder ook Queens Reach, een gratis camping dan nog. Louter voorzien van toiletten. Zo houden ze de wildkampeerders uit de centra en hun bossen schoon. Geen mensendrollen achter ieder struikje dus, goed gezien van ze. Bovendien kunnen we voor 5 dollar douchen in Te Anau. We hebben hier de hoofdvogel geschoten.

`s Anderendaags startten we de Kepler track. Een 60 km lange trektocht tussen Lake Te Anau en Lake Manapouri via de Kepler Mts. Dag 1 van de tocht klimt het boven de 1000 m tot Luxmore hut, al noemen we dit eerder een villa. Voorzien van een 50tal bedden, spoeltoiletten en gasfornuizen voor de logies. Kost dan ook 51 dollar de man. Kamperen mag niet.  De 8 km lange klim was afzien tot bijna opgeven toe maar als beloning een fenomenaal uitzicht. Wauw! Spijtig genoeg ontbreken de boertige Israeli`s niet aan deze wandeling. Gelukkig kan Etienne mijn ergernissen bedaren zodat ik weer kan opgaan in de adembenemende omgeving.

Dag 2, rukwinden tot 80 km per uur en we klimmen tot 1500 m hoogte om van daaruit langs de bergkammen tot Iris Burn te wandelen. Geen sinecure, het angstzweet is me meermaals uitgebroken. Natuurlijk wil ik niet onderdoen voor Etienne en sleur ik mezelf verder. Af en toe eens stoppen om in verwondering om ons heen te staren. Foto`s nemen was een uitdaging op zich. Probeer eens een camera stil te houden bij dergelijke rukwinden. Dankzij de vele snufjes op de huidige toestellen zijn ze toch gelukt. Hebben jullie weer geluk zeg. We sloegen ons tentje op naast Iris Burn hut. Voor 15 dollar slapen we liever in ons tentje. De toegang tot de hut is voor kampeerders ten strengste verboden, tenzij je 36 dollar opleg betaalt. Dat ze daarvoor bordjes moeten maken.

De nacht en de aansluitende dag worden gezegend door een flinke dosis regen. We besluiten niet in Shallow bay te kamperen zoals gepland maar rechtstreeks door te wandelen. Nog een nacht in de regen, in onze iets te kleine tent, op zo`n hard yogamatje, zien we met onze stramme spieren niet zitten. We zijn tevens te gierig om 51 dollar pp. voor een hut te betalen. De laatste 9.5 km tussen Rainbow Reach en de parking waar onze Jitse staat, hoeven we gelukkig niet te doen. Om 17 u rijdt een shuttlebus me voor 10 dollar naar de parking. Moe maar voldaan rijd ik terug om Etienne op te halen en ons rustig te installeren aan Queens Reach. We voelen ons er bijna thuis.

`s Anderendaags een welverdiende douche en tijd om de kleertjes te wassen. De zon schijnt dus met wat geluk krijgen we het allemaal droog. Etienne boekt zijn overnight cruise op de Doubtful Sound. Ik heb deze trip vroeger al gedaan. Ik zal hem 24 u moeten missen en ben tevens stikjaloers op de tocht die hem te wachten staat. Ze voorspellen 2 dagen prachtig weer. Hij kan in een bed slapen, warme douches aan boord. Super lekker eten `s avonds en luxe ontbijt de volgende ochtend. Voor deze ervaringen past de secretaresse. Ik laat hem dit stukje zelf aanvullen. Dat zal hem leren me 24u in de steek te laten ;-)

Ik placeer me met een glaasje wijn aan het riviertje van Queens Reach om dit stuk te pennen.

Zo kan ik 1000 jaar worden...